AMELIA NOGUERA • „MALARKA GWIAZD”

Ile może kosztować jeden błąd i chęć zrobienia czegoś dobrego? Tajemnice mają to do siebie, że rzutują na kolejne pokolenia, jeśli nie są ujawniane w porę. Czy nie jest za późno, aby przełamać strach przed wspomnieniami i spróbować odbudować jak najwięcej?

W roku 1934 Elisa, Martin i Diego wraz z rodzicami postanawiają uciec z Hiszpanii, gdzie wisi widmo wojny domowej. Docierają do Francji, aby rozpocząć nowe rozdziały. W Paryżu kwitnie miłość Diega i Elisy, początkującej malarki. Wydaje się, że nic nie może zagrozić ich szczęściu, gdy do kraju zbliżają się Niemcy. Dziewczyna wplątuje się w wyjątkowo niebezpieczną sytuację, która może zaważyć na jej dalszych losach. Mija kilkadziesiąt lat. Diego, już staruszek, wyrusza z wnuczką Violetą w rodzinne strony. Oboje mają do przemyślenia wiele i nie spodziewają się, że rozwiązanie kłopotów może leżeć tak blisko…

Przepadam za sagami rodzinnymi, choć trudno znaleźć naprawdę dobre i pozbawione otoczki melodramatu. Niecierpliwie czekałam na „Malarkę gwiazd”, bo z opisu wynikało, że może trafić w mój gust. Na korzyść działały także główne miejsca akcji, czyli Hiszpania i Francja. Obietnica czegoś romantycznego, choć nie przesłodzonego. W końcu zasiadłam do lektury, ale chyba napotkałam zły dzień. Te pierwsze strony wlokły się niemiłosiernie, ciężko było przeboleć mnogość bohaterów — ot, po prostu zaczęły mylić się imiona. Odpoczęłam trochę, wróciłam i tym razem poszło mi zdecydowanie lepiej. Do tego stopnia, iż ten kiepski początek okazał się mieć świetną kontynuację. Tym razem wciągającą i wartką, zgodnie z moimi oczekiwaniami. Po skończonej książce musiałam wszystkich wokół raczyć perypetiami Elisy i Diega, więc to musi być co najmniej niezła pozycja! A nawet pokuszę się o stwierdzenie, że jedna z lepszych, które miałam okazję przeczytać w ciągu ostatnich miesięcy.

Jak wspominałam, czasem może przerazić ilość postaci i wątków. Jest ich sporo, do tego akcja przebiegająca w dwóch różnych okresach. Na szczęście wszystko dokładnie zaznaczono, więc nikt nie powinien mieć większych problemów z rozeznaniem w kwestii przeszłości i współczesności. Jasno rozdzielono fabuły Violety i Elisy. Moja mała rada: zapiszcie sobie na początku pokrewieństwa, aby nie musieć się cofać. To zdecydowanie ułatwi dotarcie do momentu, gdy historia zaczyna toczyć się w pełni zrozumiały sposób. A warto się nie zniechęcać, bo mamy do czynienia z książką mocno wzruszającą. Łatwo zżyć się z Diegiem i coraz bardziej mu współczuć przeżyć.

Spoglądając w górę, wyobrażała sobie, kto może mieszkać w tym gmachu, w dzielnicy, o której marzyło tylu innych artystów przed nią. Elisa zawsze wymyślała innych lokatorów o burzliwym życiorysie. Opuściła wzrok; przez jedno z okien wyjrzał mężczyzna o srebrnej czuprynie, a ich spojrzenia skrzyżowały się. Z kamienicy dobiegała spokojna melodia Albeniza, ukochanego kompozytora Milagros. Mężczyzna wyrzucił przez okno niedopałek, zamknął je i zniknął, a ona wyobraziła sobie, że to stary aktor porzucony przez ukochaną, gdy przestał otrzymywać role amantów.”

Autorka ładnie operuje słowem. Stworzyła powieść ściśle powiązaną z tematyką malarstwa i tej drogi się trzymała. Dużo plastycznych opisów, prawie gotowa scenografia do filmu. Idealnie potrafiłam wyobrazić sobie poszczególne miejsca i ludzi. Każdy miał dla mnie twarz, momentami odnosiłam wrażenie, że mam przed sobą czyjąś biografię. Czy na świecie naprawdę istnieją tak tragiczne opowieści? Zapewne. I do tego zakończenie, które postawiło wszystko do góry nogami. Lubię takie nieoczekiwane zwroty. Myślałam, że przewidzę dużo sytuacji, a jednak spotkały mnie niespodzianki.

Emocje, emocje — to one są najmocniejszym punktem całości. Kartki aż od nich kipią, pełno tragedii i smutku, sporo radości, ale jednak te negatywne wzruszenia przeważają. Nie czuję niedosytu. Książkę odłożyłam w pełni zadowolona, rozwiązania wszystkich interesujących mnie wątków poznałam — i to z nadwyżką! Czekam na kolejne okruchy twórczości Amelii Noguery. Ma w sobie ogromny potencjał, przypominający mi talent Kate Lord Brown. „Malarka gwiazd” jest świetnym materiałem na film. Liczę, że jakiś dobry producent zainteresuje się ekranizacją, a sama powieść trafi do jak największego grona ludzi. Zasługuje na uznanie, bo trzeba być dobrym pisarzem, aby naszkicować takich bohaterów jak Diego i Elisa.

Pozycja idealna dla tych, którzy nie boją się zżywania z fikcją, dla tych, którzy mają chęć na kilka łez. Czasem nachodzi taki nastrój, gdy potrzebujemy wzruszeń. „Malarka gwiazd” zapewnia je w najlepszej możliwej formie.

Ulice ciągnęły się w nieskończoność. Przestał widzieć słońce, pogrążył się w gęstej mgle, wypełniającej mu głowę i spowalniającej ruchy. Odnosił wrażenie, że dając krok do przodu, cofa się o dwa kroki, a chwilę później uświadamiał sobie, że biegnie. Przyhamowywał wówczas i szedł wolno, aż znów zatapiał się w myślach i przyspieszał. Dotarł do domu oblany potem, choć zarazem było mu zimno. Chłód przeniknął do jego ciała w momencie, gdy wychodzili z kawiarni, i nie opuszczał go.

AUTOR • AMELIA NOGUERA

TYTUŁ • „MALARKA GWIAZD”

LICZBA STRON • 464

WYDAWNICTWO • REBIS

ISBN •  978-83-7818-839-1

DZIĘKUJĘ WYDAWNICTWU REBIS ZA UDOSTĘPNIENIE EGZEMPLARZA RECENZYJNEGO.